Türk Dil Bayramımız Kutlu Olsun..!

Kayseri-Erciyes'te Kayak Hocalığım..!

Müsait olduğum ve zaman buldukça Kayseri'de geçirdiğim güzel günlerimden bir kaç kesit sizlerle paylaşacağım.

Bu gördüğünüz talebem daha ikinci gününde bu şekilde kaymayı başarmıştı. Ben hem kameraya çekiyorum bir yandan da eğitime devam ediyorum.

"Yâ Sabûr!"

           Önceki gün Üsküdar'dan Şehir Hatları vapuruna bindim, kendime pencere kenarında güzel bir köşe bulup oturdum ve bitirmek üzere olduğum kitabı açtım. Hareket saatine daha on dakika vardı; on beş dakika da yol...

           Yirmi beş dakika okuyabilirdim. Fakat birden gözüm suyun üzerinde yüzen nesnelere takıldı. Plastik poşetler, şişeler, boş sigara paketleri, gazete kâğıtları, ekmek parçaları, ne olduklarını anlayamadığım daha bir yığın çöp...
          Bunların denize bu şehirde yaşayan insanlar tarafından atıldığını düşünerek canım fena halde sıkıldı. Elimdeki kitabı kapatıp denizi, sokakları, caddeleri, otoyolları çöp kutusu yerine kullananların nasıl mahlûklar olduklarını düşünmeye başladım.
          Eğitimsizlik mi? Çevreyi kirleten bu insanların yüzde doksan bilmem kaçının en az ilkokul mezunu olduğundan eminim. Ayrıca, bir insan, eğitimsiz olsa bile, biraz akıl, biraz iz'an sahibiyse ve zerre kadar sorumluluk şuuru taşıyorsa, bu şehrin, bu ülkenin, hatta bu dünyanın aynı zamanda kendi evi olduğunu fikredebilir. Dünyayı kirletirken aslında çocuklarının, torunlarının ve bütün gelecek nesillerin, daha da ötesi, bütün canlıların haklarını ihlal ettiğini, bu sorumsuzca hareketle belki de onların bir gün aç kalmalarına yol açacağını düşünmeyen bir insan, insan olamaz.
          Bırakın denizleri kirletenleri, tarihî ve tabiî zenginliklerimizi yok eden yangınların çoğu da -eğer kundaklama değilse- söndürülmeyen piknik ateşleri, dikkatsiz­ce atılan sigara izmaritleri gibi, akılsızlıktan, sorumsuzluktan ve açgözlülükten kaynaklanan sebep­lerle çıkıyor.
Sorumluluk duygusuna sahip bir insan, her hareketinin muhtemel neticelerini düşünür. Tarihe karşı sorumluluk, tarih şuurunun, çevreye karşı sorum­luluk vatan sevgisinin ve vatandaşlık şuurunun ifadesidir. Yaşadığı ülkeyi gerçekten seven insan, onu korumak için azami ölçüde gayret ve dikkat gösterir. Yanan her ağaçla birlikte yanar, kırılan her kitabeyle birlik­te kırılır, yıkılan her âbideyle birlikte yıkılır. Çünkü atalarımız on­larla birlikte yapılmışlardır. Ne diyordu Hacı Bayram Veli: "Ben dahi bile yapıldım taş ü toprak âresinde."
          Aslında, arabasından yediği meyvenin kabuğunu caddeye atan, uluorta tükürüp sümküren, otoyollarda refüjlerin arkasını çöplüğe çeviren, üç kuruş için mezar taşlarını, tarihî âbidelerin çinilerini ve­ya kitabelerini acımasızca söküp satan aşağılık yaratıklarla ormanlarda tarla açmak için yangın çıkaran, sigarasını söndürmeden atan yahut piknik ateşini olduğu gibi bırakarak cehennem olup gidenler arasında hiçbir fark yoktur. Onlar, kanı, kemiği, etiyle bu toprakları vatan yapan ve "taş ü toprak âresinde bile yapılan" insanların to­runları olamazlar. Onlar tabiatı âdeta mukaddes bilip bitkilere ve her türlü canlıya saygıyla yaklaşan, yani "Yaradılmışı hoş gör Yaradan'dan ötürü" diyen Yunus'ların dilini unutmuş kara cahillerdir.
         Bütün dinlerde ve inanç sistemlerinde tabiat insanı Mutlak Varlık'a götü­ren bir semboller dünyası, Batınî yorumlarda ise onun bir tezahürü olarak görülür. Ağacından çiçeğine, böceğine, kur­dundan kuşuna, taşından toprağına, her şey ondan bir işarettir. Kur'an-ı Kerim'de bu işaretlere âyet denilir ve insanlar sürekli ola­rak âyetlere bakıp düşünmeye davet edilirler. Bu bakımdan en yüksek seviyedeki canlıdan maddenin en süflisine kadar, tabiattaki her şey saygıya değerdir, incitilmemelidir, tahrip edilmemelidir.
         Evet, bilgisizlik, saygısızlık, sorumsuzluk ve dikkatsizlik, bütün bunların sonucunda çevrenin kirlenmesi, şehirlerin yaşanmaz hâle gelmesi ve ormanların yanması, inanıyorum ki, Allah'ın da gücüne gidiyor.
         Bunları düşünerek kitabımı yeniden açmıştım ki, birisi tam arkamdaki koltuğa kendini adeta atarak beni yerimden zıplattı. Başımı hafifçe çevirip baktım, iriyarı bir genç... Biraz sonra telefonu tuhaf sesler çıkararak çalmaya başladı. O sırada vapur da hareket etmişti. Çantasındaki telefonu güç bela bulup açtıktan sonra bütün meselelerini -eminim- ara sıra etrafa "Bakın bakın, ben ne kadar önemli adamım!" dercesine bıçkın bakışlar fırlatarak yüksek sesle konuşmaya başlayan genç adam meğerse tekstilciymiş. Şu kadar iplik geldi, bu kadar kumaş sipariş ettiler, şu kadarı defolu çıktı, senetti, sepetti, krediydi, alacaktı, verecekti... Adamın anlatacakları bitecek gibi değildi; denizdeki çöplerin bozduğu sinirlerim iyiden iyiye gerildi. Karşımdakinin telefonu da çalmaya başlayınca kalktım, tekstilcinin sesinin ulaşamayacağı bir köşeye gidip kitabımı yeniden açtım. Açmaz olaydım, tepemde elinde bir torbayla kırklı yaşlarında bir adam bitti; torbasını açtı, küçük plastik bir alet, bir bardak ve irice bir limon çıkarıp "Sayın yolcular!" diye söze başlayarak ezberlediği lafları makine gibi sıralamaya başladı. Limonun suyunu hiç zayi etmeden sıkacak bir âlet satıyormuş. Aletin bir ucunu sapladığı limonu avucunun içinde yoğuruyor ve limon suyu bardağa şırıl şırıl akıyordu.
        "Yâ Sabûr!" çekerek kalkıp vapurun diğer tarafına geçtim. Orada da bir kadın kucağında sakat bir çocukla güya kalem satıyordu. Çocuk gerçekten sakat mıydı, bilmiyorum. Aklımı kaçırmak üzereydim. Aşağı indim, vapur Eminönü'nde Üsküdar İskelesi'ne yanaşıncaya kadar derin nefesler alarak kendime gelmeye çalıştım.
Vapurdan çıkarken tekstilci de hemen arkamdaydı ve hâlâ konuşuyordu.

                                                                                                                      Beşir Ayvazoğlu

Fıkra

Adamın biri bir gün bahçesinde otururken boktan top yapan bir bok böceğini görmüş,

böcek pisliği ayakları ile yuvarlayarak giderken içinden şöyle geçirmiş:

Ey Allahım ! her şeyi çok güzel çok hoş yaratmışsın da, şu böceği sırf pislikle uğraşsın diye mi yarattın ?

Aradan bir kaç ay geçmiş adam umarsız bir hastalığa yakalanmış.

Derdine kimseler çare bulamamış.

En sonunda bilge bir doktor ;

Bak demiş bazen bahçelerde gezen bir böcek olur ayakları ile pislik yuvarlar işte o yuvarladığı pisliklerden 40 gün boyunca aralıksız yiyeceksin , demiş.

Adam köfteyi çakmış ve 40 gün boyunca o pislikleri yemiş ve iyileşmiş.

Aradan yıllar geçmiş aynı adam gemiye binmiş ve denizin ortasında çok büyük fırtınaya yakalanmışlar.

Herkes bağırıp, çağırıp, ağlaşırken bu adam bacak bacak üstüne atıp sakince çayını yudumluyomuş.

En sonunda birileri dayanamamış sormuş.

Biz yana yakıla dua edip bağırıp çağırıyoruz sendeki bu ne rahatlık ne be adam ,

Adam şöyle cevap vermiş,

KURBAN OLDUĞUMUN BİR KERE İŞİNE KARIŞTIM BANA KIRK GÜN BOK YEDİRDİ :))

Kırık TESTİ

 

Anadolu’da küçük bir yerleşim bölgesinde  bir adam, her gün boynuna dayadığı kalın sopanın iki ucuna  asılı  testilerle dereden su taşırmış evine..

   

 Bu testilerden birinin yan kısmında çatlak varmış..  Diğeri ise hiç kusursuz ve çatlaksızmış ve her seferinde bu kusursuz testi adamın doldurduğu suyun tümünü taşır, ulaştırırmış eve.. Ama  her zaman boynunda taşıdığı testilerden çatlak olanı eve yarı dolu olarak varırmış.

   

 İki sene her gün bu şekilde geçmiş. Adam her iki testiyi suyla doldurmuş  ama evine vardığında sadece 1,5 testi su kalırmış... 

    

Tabi ki kusursuz, çatlaksız testi vazifesini mükemmel yaptığı için çok gururlanıyormuş...  Fakat zavallı çatlağı olan kusurlu testi, çok utanıyormuş. Doldurulan suyun sadece yarısını eve ulaştırabildiği için de çok üzülüyormuş.. 

   

 İki yılın sonunda bir gün, görevini yapamadığını düşünen çatlak testi, ırmak kenarında adama şöyle demiş: "Kendimden utanıyorum. Şu yanımdaki çatlak nedeniyle, sular eve gidene kadar akıp gidiyor.." 

     Adam gülümseyerek dönmüş testiye; "Göremedin mi?

   

  Yolun senin tarafında olan kısmı çiçeklerle dolu. Fakat kusursuz testinin tarafında hiç yok. Çünkü ben başından beri senin kusurunu, çatlağını biliyordum.. 

Senin tarafına çiçek tohumları ektim. Ve her gün o yolda ben su taşırken, sen onları suladın.. 2 senedir o güzel çiçekleri toplayıp,masamı süslüyorum. Sen kusursuz  olsaydın, o çatlağın olmasaydı, evime böyle güzellik ve zarafet veremeyecektim" diye cevap  vermiş.. 

  

  Hikayeden alacağımız ders:Her birimizin kendine has kusurları vardır. Hepimiz birer çatlak testiyiz.. Fakat sahip olduğumuz bu kusurlar ve çatlaklardır.Hayatlarımızı  ilginç yapan, mükafatlandıran, renklendiren..Etrafınızdaki her  kişiyi,oldukları gibi kabullenin..     

    

Dışlarındaki kusurları değil, içlerindeki güzellikleri görün.......

İlk Pul; kim tarafından,ne zaman,nerede basıldı?

Mektubun ücretini alıcı tarafından ödeniyordu

Avrupa'da, Ortaçağ'dan beri, yol­ların güvenli olmaması yüzün­den, mektubun taşıma ücreti alıcı ta­rafından ödeniyordu. Bu da çoğu za­man ilginç ve altından kalkılmaz du­rumlara yol açıyordu.

1840 yılında Londra'daki İngiliz Posta idaresi'nin sonradan yöneticisi olan Sir Rowland Hill, ilginç bir olaya tanık olmuş­tu. İskoçya’ya yaptığı bir yolculuk sı­rasında, genç bir kızın taşıma ücreti­ni ödeyemediği için nişanlısından gelen mektubu postacıya geri verdi­ğini gördü.

Bunun üzerine ücreti kendisi ödedi. Genç kız ona teşekkür etti ve bu paraya gerek olmadığını söyledi. Çünkü, zarfın üzerindeki ad­reste bir düzenleme yaparak, nişanlısından gelen mektubu para ödeme­den de alabileceğini belirtti.

 

Rowland Hill’in etiket önerisi

Bu ola­ya tanık olan Hill, mektup yollanır­ken, para ödenmesini zorunlu kıla­cak bir yöntem geliştirilmesi gerekti­ğini düşündü.

Taşıma ücretinin, zar­fın üstüne yapıştırılan küçük bir eti­ket bedeli olarak, mektubu gönderen tarafından ödenmesi ilkesini önerdi. Bu yöntem İngiliz Hükümeti tarafın­dan kabul edildi. Kraliçe Victoria'nın resmini taşıyan ilk posta pulu 158 bin adet basıldı ve 6 Mayıs 1840 tarihin­de satışa sunuldu.

Türkiye'de ise ilk posta pulu

Bir süre Postahane-i Amire Nazırlığı yapan, gazeteci Ağah Efendi tarafından 1862 yılında bastırıldı. Dikdörtgen biçiminde ve dantelsiz olan bu pulun üstünde, dö­nemin padişahı Abdülaziz'in tuğrası ve bir ay içinde, "Devlet-i Aliye-i Os­maniye" yazısı bulunuyordu.